Jesteśmy kancelarią adwokacką udzielającą profesjonalnej pomocy w zakresie prawa karnego w Poznaniu. Skupiamy adwokatów z doświadczeniem oraz odpowiednim przygotowaniem. Świadczone przez nas usługi z zakresu prawa karnego obejmują m.in. dokonywanie analiz prawnokarnych, przygotowywanie opinii prawnych, reprezentowanie w postępowaniu wykonawczym, a także skuteczną obronę na każdym etapie prowadzonego postępowania karnego. Zapewniamy fachowe doradztwo w różnego rodzaju obszarach praktyk, w tym również w rozwiązywaniu spraw związanych z prawem karnym.
Wieloletnie doświadczenie zdobywane w toku prowadzonych postępowań karnych sprawiło, że do każdej sprawy podchodzimy z zaangażowaniem i troską o interesy naszych klientów. Usługi świadczone przez naszą kancelarię cechuje przede wszystkim profesjonalizm, rzetelność i indywidualne podejście. Oferujemy pomoc prawną na najwyższym poziomie, dokładając wszelkich starań, aby osiągnąć jak najkorzystniejsze rezultaty w danej sprawie. Właśnie dlatego nasza kancelaria wyróżnia się wysoką skutecznością działań, co pozwala klientom zyskać pełne zaufanie do usług, świadczonych w zakresie prawa karnego w Poznaniu i w okolicach.
Skorzystanie z naszych usług to gwarancja pełnego wsparcia, a także profesjonalnego doradztwa w trudnych sytuacjach prawnych. Bogate doświadczenie i szeroka wiedza prawnicza umożliwiają indywidualne rozpatrzenie spraw o charakterze prawnokarnym. Zapewniamy kompleksową analizę problemu, a także opracowanie skutecznych strategii obrony lub reprezentacji przed sądem. Podejmujemy działania w trosce o każdy szczegół, aby osiągnąć optymalne rezultaty. Powierzając nam rozwiązanie swojej sprawy, można być pewnym, że zakończy się ona pomyślnie – zachęcamy do skorzystania z usług naszej kancelarii!
Prawo karne – jest to zespół przepisów prawnych, które regulują kwestie odpowiedzialności karnej za zabronione czyny, które są karane kryminalnie.
Do wyspecjalizowanych dziedzin prawa karnego należy m.in prawo karne skarbowe, które normuje orzekanie kar i środków karnych za przestępstwa i wykroczenia skarbowe, prawo karne wojskowe, które dotyczy m.in. kwestii żołnierzy, dyscypliny, gotowości obronnej sił zbrojnych oraz przestrzegania praw człowieka. Do wyspecjalizowanych dziedzin prawa karnego zalicza się także prawo karne dotyczące nieletnich. którzy zwykle nie ponoszą odpowiedzialności karnej, z nielicznymi wyjątkami, przewidzianymi w Kodeksie Karnym.
Do pozakodeksowych źródeł prawa karnego zalicza się między innymi ustawę o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawę o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Podstawowym źródłem prawa karnego w Polsce jest Kodeks Karny, KK wykonawczy i Kodeks postępowania karnego. Prawo karne posiada kilka funkcji: ochronną, sprawiedliwościową, gwarancyjną, kompensacyjną oraz prewencyjną. Obowiązujący Kodeks Karny zniósł podział kar na zasadnicze i dodatkowe, a wprowadził podział na kary oraz środki karne.
Prawo karne ma chronić określone dobra, motywować sankcjami do przestrzegania norm, gwarantować poszanowanie praw, zarówno ofiary, jak i przestępcy. Zadaniem prawa karnego jest także działanie zapobiegawcze, a także działanie polegające na umożliwieniu sprawcy przestępstwa naprawienia wyrządzonej szkody.
Kara ma być ostrym środkiem przymusu państwowego, którego celem ma być zwalczanie przestępstw.
Popełnienie czynu zabronionego może skutkować nałożeniem przez sąd kary ograniczenia wolności. Najczęściej dotyczy to sytuacji, kiedy czyn zabroniony był o lżejszym charakterze. Skazany na karę ograniczenia wolności nie odbywa kary poprzez izolację więzienną, natomiast wykonuje nieodpłatnie prace społeczne lub z jego wynagrodzenia pobierane są środki na cele społeczne.
W wyroku sąd określa wymiar i formę odbywania kary ograniczenia wolności. W przypadku potrącenia środków z wynagrodzenia skazanego przedział może wynosić od 10 do 25% miesięcznie. Sąd wskazuje wtedy wysokość opłaty i cel społeczny, na jaki zostaną przeznaczone te środki. Natomiast w przypadku prac społecznych, skazany wykonuje je w wymiarze od 20 do 40 godzin w miesiącu.
Zatrzymanie przez policję może nastąpić tylko wtedy, kiedy istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. Zatrzymanie obowiązują zasady zawarte w przepisach prawa karnego i muszą być one przestrzegane. Dotyczy to m.in. prawa zatrzymanego do informacji o tym, kto i dlaczego go zatrzymuje, a także prawa do kontaktu z prawnikiem, z którego oczywiście warto skorzystać.
Przesłanki, które wzmagają ryzyko zatrzymania to ucieczka lub ukrycie się osoby podejrzanej, lub zatarcie śladów przestępstwa. Dodatkowym powodem może być brak możliwości ustalenia tożsamości podejrzanego.
Należy pamiętać, że zatrzymanemu przysługuje prawo do złożenia zażalenia na zatrzymanie. W takim wypadku sąd zbada zasadność, legalność oraz prawidłowość dokonanego zatrzymania. Jeśli zatrzymanie było niesłuszne, osoba zatrzymana może ubiegać się o zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia.
Odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności jest możliwe tylko, gdy skazany jeszcze nie rozpoczął jej odbywania. Istnieją dwa tryby odroczenia – obligatoryjny i fakultatywny.
W trybie obligatoryjnym odroczenie występuje, gdy skazany cierpi na chorobę psychiczną lub inną ciężką chorobę, która uniemożliwia wykonanie kary. Skazany musi przedstawić dokumentację medyczną potwierdzającą chorobę, a wtedy sąd odroczy wykonanie kary aż do czasu ustania przeszkody.
W trybie fakultatywnym odroczenie może nastąpić w trzech sytuacjach. Jeśli natychmiastowe wykonanie kary spowodowałoby zbyt ciężkie skutki dla skazanego lub jego rodziny – na okres do roku. Inna sytuacja, gdy skazana kobieta jest w ciąży lub samotnie opiekuje się dzieckiem – na okres do 3 lat po urodzeniu dziecka. Ostatnim przypadkiem jest, jeśli liczba osadzonych w zakładach karnych lub aresztach przekracza ogólną pojemność tych zakładów w skali kraju – na okres do roku.
Odroczenie można przyznać kilkakrotnie, ale łączny okres odroczenia nie może przekroczyć wyznaczonych maksymalnych okresów. Sąd może nałożyć na skazanego obowiązki, takie jak poszukiwanie pracy, zgłaszanie się na policję, poddanie się leczeniu, rehabilitacji lub uczestnictwo w programach korekcyjno-edukacyjnych.
Zachowanie, które spełnia wymogi określone w ustawie karnej, można nazwać czynem zabronionym. Czyn taki podlega karnej odpowiedzialności i jest elementem składającym się na strukturę przestępstwa lub wykroczenia. Oznacza to, że każde przestępstwo lub wykroczenie jest jednocześnie czynem zabronionym, jednak nie każdy czyn zabroniony może zostać uznany za przestępstwo lub wykroczenie, ponieważ wymagane są również inne czynniki, takie jak bezprawność, wina i społeczna szkodliwość.
Czyn zabroniony, który jest obwarowany sankcją karną, jest niezgodny z prawem, a jego popełnienie może skutkować nałożeniem różnych kar kryminalnych, takich jak grzywny, ograniczenie wolności czy pozbawienie wolności, w zależności od ciężkości przewinienia.
Aby stwierdzić, czy zachowanie stanowi przestępstwo lub wykroczenie, należy uwzględnić nie tylko fakt, że jest to czyn zabroniony, ale także czy spełnia pozostałe elementy definicji przestępstwa lub wykroczenia, tj. bezprawność, wina oraz społeczna szkodliwość (która jest wymagana tylko w przypadku przestępstwa).
Jest to czyn zabroniony przez przepisy ustawy, który może być zakwalifikowany jako przestępstwo, przestępstwo skarbowe lub wykroczenie. Wśród wymienionych czynów znajdują się między innymi zakłócanie porządku publicznego, niszczenie znaków umieszczonych przez organy państwowe, rzucanie kamieniami do pojazdów w ruchu, prowadzenie pojazdów po spożyciu alkoholu, kradzieże, paserstwo, niszczenie mienia, spekulacja biletami wstępu oraz utrudnianie korzystania z urządzeń publicznych.
Wszystkie te działania są zakazane przez kodeks wykroczeń i prawo karne oraz podlegają odpowiedzialności karnej, w zależności od ciężkości przewinienia. Odpowiedzialność karna może wiązać się z nałożeniem różnych kar, takich jak grzywny, ograniczenie wolności czy pozbawienie wolności, w zależności od okoliczności i rodzaju popełnionego czynu.
Osoba skazana na karę pozbawienia wolności może starać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu co najmniej połowy wyroku, jednak nie wcześniej niż po 6 miesiącach. W przypadku recydywy, powrotu do przestępstwa lub udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, wymagane jest odbycie trzech czwartych kary, a zwolnienie może nastąpić nie wcześniej niż po roku. W najsurowszych przypadkach, np. kary 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności, możliwość zwolnienia jest dopiero po odbyciu odpowiednio 15 i 25 lat.
Sąd penitencjarny analizuje różne czynniki, takie jak postawa skazanego, jego właściwości, życie przed przestępstwem, okoliczności popełnienia przestępstwa i zachowanie w czasie odbywania kary. Warunkiem zwolnienia jest jednoznaczne wskazanie, że skazany będzie przestrzegać prawa i nie popełni ponownie przestępstwa. Jednakże sąd może odrzucić wniosek, nawet jeśli te warunki są spełnione. Wniosek o przedterminowe zwolnienie może być składany przez osobę skazaną, kuratora sądowego, wychowawcę, dyrektora zakładu karnego lub adwokata osadzonego.
Odpowiedzialność karna jest związana z koniecznością poniesienia przez daną osobę określonych konsekwencji, które zostały przewidziane przez prawo za popełnienie określonego przestępstwa lub wykroczenia.
W polskim systemie prawnym odpowiedzialność karną ponosi tylko osoba, która popełnia czyn zabroniony, za który grozi kara, zgodnie z obowiązującymi przepisami w momencie popełnienia tego czynu. Jeśli chodzi o odpowiedzialność karną za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie, ponosi ją tylko osoba, która miała prawny i szczególny obowiązek zapobiegnięcia danemu skutkowi. Polski kodeks karny wprowadza tutaj pojęcie „gwaranta nienastąpienia skutku”, co oznacza osobę, która dobrowolnie bierze na siebie obowiązek zapobiegania negatywnym konsekwencjom dla życia lub zdrowia konkretnego pacjenta, lub pacjentów. Przykładem może być lekarz, który przyjmuje pacjenta pod opiekę i zobowiązuje się do zapobiegania jakimkolwiek negatywnym skutkom dla jego zdrowia.
Istnieją 3 grupy okoliczności wyłączających odpowiedzialność karną. Mowa tu o okolicznościach wyłączających bezprawność czynu, wyłączających winę i wyłączających społeczną szkodliwość czynu. Okoliczności wyłączające bezprawność to takie, kiedy czyn ma znamiona przestępstwa, jednak nim nie jest, ponieważ na mocy przepisów prawnych są to okoliczności usprawiedliwiające. Do takich okoliczności zaliczane są m.in.: obrona konieczna, stan wyższej konieczności, dozwolone ryzyko nowatorstwa, a także działanie w ramach obowiązków lub uprawnień.
Okoliczności wyłączające winę mają miejsce wtedy, kiedy czyn jest bezprawny, ale z powodu braku zawinienia, nie jest przestępstwem. Do takich okoliczności należą: niepoczytalność lub częściowa poczytalność, błąd co do faktu, czy rozkaz przełożonego. Jeśli jednak sprawca sam wprowadził się np. w stan odurzenia lub nietrzeźwości, które powodują ograniczenie poczytalności, przepis nie jest stosowany.
Sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat, a w czasie orzekania sądu pierwszej instancji nie ukończył 24 lat, jest traktowany jako młodociany w postępowaniu karnym. Te warunki muszą jednak zostać spełnione łącznie. Jaka jest różnica w przypadku sprawców młodocianych? Młodociany sprawca jest odpowiedzialny za przestępstwo tak, jak dorosły człowiek, jednak ustawodawca kładzie większy nacisk na jego wychowanie niż surową karę.
Do warunkowego zawieszenia kary sąd może się przychylić, kiedy spełnione zostaną określone warunki. Po pierwsze, orzeczona kara musi być krótsza niż 1 rok – jeśli jest dłuższa, wtedy nie jest możliwe uzyskanie zawieszenia. Kolejnym warunkiem jest to, że sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie może być skazany na karę pozbawienia wolności. Równie ważny jest aspekt, że warunkowe zawieszenie będzie wystarczające do osiągnięcia celów kary, w tym przede wszystkim do zapobiegnięcia powrotu do dokonanego przestępstwa.
Nie są to jednak jedyne czynniki wpływające na decyzję sądu. Duże znaczenie ma również postawa sprawcy, warunki i właściwości osobiste, jego dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie sprawcy po popełnieniu przestępstwa.
Dozór policyjny to nieizolacyjny środek zapobiegawczy, gdzie oddany pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań określonych przez sąd lub prokuratora. Do tego obowiązku można zaliczyć zakaz opuszczania konkretnego miejsca pobytu, stawianie się do organu sprawującego dozór w określonych odstępach czasowych oraz zawiadamianie o zamierzonym wyjeździe i terminie powrotu.
Wymagania mogą też obejmować zakaz kontaktu z pokrzywdzonymi lub innymi osobami, zakaz zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość, a także zakaz przebywania w określonych miejscach. Mogą to być też inne ograniczenia swobody oskarżonego, jak np. zakaz przebywania w konkretnym miejscu o danej godzinie, zakaz opuszczania określonego miejsca w nocy czy też obowiązek powstrzymania się od nadużywania alkoholu.
Sąd może odstąpić od wymierzenia kary w przypadku, gdy przepisy prawa na to pozwalają. Kodeks postępowania karnego wskazuje sytuacje, w których sąd ma możliwość zastosowania takiego odstąpienia. Jednym z tych przypadków jest sytuacja, gdy sprawca usiłuje popełnić czyn zabroniony, jednak jego działania są uznane za „usiłowanie nieudolne”. Takie usiłowanie ma miejsce, gdy sprawca podjął próbę popełnienia przestępstwa, ale nie zdawał sobie sprawy, że jego działania są niemożliwe do zrealizowania z powodu braku odpowiednich środków lub przedmiotów do popełnienia przestępstwa.
Ponadto sąd może również odstąpić od wymierzenia kary wobec pomocnika i podżegacza, nawet jeśli czynu zabronionego nie usiłowano nawet dokonać. To oznacza, że osoby wspierające lub podżegające do popełnienia przestępstwa również mogą skorzystać z możliwości uniknięcia kary w pewnych okolicznościach.
Warto jednak pamiętać, że decyzję o odstąpieniu od wymierzenia kary podejmuje sąd na podstawie przepisów prawa i analizy konkretnego przypadku, uwzględniając wszystkie okoliczności spraw
Odwieszenie kary pozbawienia wolności występuje, gdy skazany narusza porządek prawa w okresie próby. Istnieją dwa rodzaje zarządzenia wykonania kary. Obowiązkowe zarządzenie występuje, kiedy skazany rażąco łamie porządek prawny, np. popełniając inne przestępstwa, nie uiszczając grzywny, nie wywiązując się z orzeczonych środków karnych, kompensacyjnych lub przepadku. Również w sytuacji popełnienia przestępstwa między wydaniem a uprawomocnieniem wyroku, sąd może obowiązkowo zarządzić wykonanie kary, aby powstrzymać skazanego i poprawić jego resocjalizację.
Dobrowolne zarządzenie występuje, gdy skazany umyślnie popełnia podobne przestępstwo do tego, za które została orzeczona kara pozbawienia wolności. Może też wystąpić w sytuacji, gdy skazany ponownie rażąco narusza porządek prawny, używając przemocy, czy groźby względem bliskich osób, lub małoletnich zamieszkujących z nim. Kurator sądowy może udzielić pisemnego upomnienia, ale jeśli naruszenia kontynuują się, sąd może dobrowolnie zarządzić wykonanie kary.
Sąd musi zarządzić wykonanie zawieszonej kary w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia okresu próby. Po tym terminie odwieszenie kary będzie niemożliwe.
