Nasza kancelaria adwokacka zajmuje się obsługą prawną firm oraz prowadzeniem spraw z zakresu prawa gospodarczego w Poznaniu. Oferujemy profesjonalną pomoc naszych adwokatów w sytuacjach takich, jak:
Prawo gospodarcze – dziedziny prawa, które regulują działalność i stosunki gospodarcze. Zbiór aktów prawnych reguluje relacje zarówno w zakresie państwo-przedsiębiorstwa, jak i pomiędzy poszczególnymi podmiotami gospodarczymi, które mogą być podmiotem stosunków gospodarczych. Prawo gospodarcze w bezpośredni sposób reguluje działalność państwa w sferze gospodarczej i określa zasięg interwencji państwa wobec poszczególnych podmiotów.
Publiczne prawo gospodarcze zajmuje się wszystkimi stosunkami pomiędzy państwem, a przedsiębiorcami. Definiuje funkcję państwa w gospodarce, określa swobodę działalności gospodarczej, określa zakres interwencji państwa w gospodarkę kraju, precyzuje definicję obrotu gospodarczego w sferze stosunków między państwem a przedsiębiorstwami. Natomiast prywatne prawo gospodarcze reguluje wzajemne stosunki pomiędzy przedsiębiorstwami oraz zajmuje się kontrolą relacji przedsiębiorstwo-konsument. Obejmuje w szczególności przepisy dotyczące rodzaju i funkcjonowania spółek, czynności handlowych, papierów wartościowych, a także kwestie dotyczące upadłości. W ramach prawa gospodarczego prawnicy zajmują się także obsługą prawną firm.
Cecha charakterystyczna prawa gospodarczego to brak jednolitej regulacji prawnej dla stosunków gospodarczych, co oznacza brak jednego kodeksu, który zbiera wszystkie normy prawne z zakresu prawa gospodarczego.
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej [Dz.U. 2004 nr 173 poz. 1807] wskazuje, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa gwarantuje zdolność prawną i upoważnia do prowadzenia we własnym imieniu działalności gospodarczej. Za przedsiębiorcę uznaje się także wspólnika spółki cywilnej w obrębie wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej.
Status przedsiębiorcy może uzyskać więc każdy człowiek, który ma pełną zdolność do czynności prawnych, spółka kapitałowa prawa handlowego, spółka osobowa prawa handlowego, a także inna osoba prawna (m.in. spółdzielnie).
Aby prowadzona działalność została uznana za działalność gospodarczą, musi mieć charakter zarobkowy. Oprócz tego działalność gospodarcza musi być prowadzona w sposób ciągły, a nie okazjonalny i wymaga stworzenia pewnej struktury organizacyjnej.
Przepisy polskiego prawa wskazują na następujące rodzaje prowadzenia działalności gospodarczej: jednoosobowa działalność gospodarcza, spółka cywilna, spółka kapitałowa (spółko z o.o. i spółka akcyjna), a także spółka osobowa (spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna).
W przypadku działalności prowadzonej indywidualnie lub w formie spółki cywilnej działalność gospodarczą zakłada się poprzez złożenie wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców. Można zrobić to drogą internetową lub osobiście/listownie w urzędzie gminy, lub miasta.
Przedsiębiorcy, prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, muszą uzyskać wpis do rejestru CEIDG. Z kolei w celu zarejestrowania spółki cywilnej, każdy ze wspólników musi wypełnić wniosek o wpis do CEIDG, aby spółka została wpisana do rejestru REGON.
W przypadku spółki kapitałowej lub osobowej działalność gospodarcza rejestrowana jest w Krajowym Rejestrze Sądowym. Proces rejestracji można odbyć za pośrednictwem Portalu Rejestrów Sądowych (PRS), jeśli umowa została zawarta w formie papierowej.
Umowa handlowa nie została ujęta żadnymi przepisami prawa – nie jest definiowana w sposób jednoznaczny, przez co określa się ją jako umowę nienazwaną. Przyjmuje się, że umową handlową jest każdy akt dotyczący obrotu handlowego, a więc taki, którego przedmiotem są czynności handlowe wykonywane przez firmę. Są one związane z nabyciem towaru w celu zarabiania pieniędzy i późniejszej wymiany, a nie konsumpcji własnej.
Umowa handlowa może być zawierana pomiędzy firmami w ramach tzw. obrotu profesjonalnego, a także między przedsiębiorstwami i klientami indywidualnymi jako obrót konsumencki. Aby umowa stała się ważna wystarczy, że obie strony wyrażą chęć jej zawarcia.
Spółkę z o.o. można założyć w wybranym przez siebie celu, nie tylko o charakterze gospodarczym. To rodzaj spółki kapitałowej j jedna z częściej wybieranych form prowadzonej działalności, a warunkiem jej powstania jest wniesienie kapitału zakładowego przez każdego wspólnika o wartości nie mniejszej ni 5 tys. złotych.
W sytuacji, gdy wspólnicy wnieśli zróżnicowany wkład, ich udział w spółce określany jest proporcjonalne do jego wielkości. Z kolei w przypadku, gdy wniesiony wkład jest równy dla wszystkich, wspólnicy dzielą się udziałami po równo.
Wrogie przejęci spółki występuje bez zgody włączonych w nią organów i podjętych przez nie środków ochrony. Oznacza to, że przedstawiciele przejmowanej spółki tracą kontrolę nad przedsiębiorstwem, co jet niezgodne z przyjętą strategią spółki i oznacza sprzeciw kierownictwa wobec planowanej transakcji. Ryzykiem wrogiego przejęcia objęte są wszystkie spółki – zarówno małe, jak i duże, w tym publiczne i prywatne przedsiębiorstwa.
Zdarza się, że wrogie przejęcie następuje na skutek nabycia udziałów lub akcji w liczbie, która daje większość głosów. Jednak do wrogiego przejęcia dochodzi również w sytuacji, gdy określony wspólnik zyskuje osobiste uprawnienie do powoływania i odwoływania członków organów spółki. Innym sposobem na przejęcie kontroli nad spółką może być także przejęcie jej majątku.
Każde przedsiębiorstwo ma możliwość uniknięcia wrogiego przejęcia m.in. dzięki wcześniej ustalonym regulacjom wewnętrznym, wprowadzeniu w firmie tzw. złotej akcji, a także ustaleniu prawa pierwszeństwa nabycia. Aby nie dopuścić do wrogiego przejęcia spółki, warto również umorzyć akcje lub udziały.
Sprzedaż udziałów sprawia, że związane z nimi prawa i obowiązki przechodzą z dotychczasowego wspólnika na ich nabywcę. Podmiotem, który może objąć udziały, jest zarówno osoba a fizyczna, jak i prawna. Nabycia udziałów może dokonać nie tylko dotychczasowy wspólnik, ale również osoba trzecia.
Wśród powszechnych sposobów na zbycie udziałów wskazuje się przede wszystkim na umowę sprzedaży, umowę darowizny, umowę zamiany lub wniesienie udziału z tytułu wkładu niepieniężnego.
Zakaz prowadzenia działalności gospodarczej wymierzony jest w przedsiębiorców, którzy nie realizują swoich powinności w należyty sposób. Wniosek o jego nałożenie przeważnie składany jest przez wierzycieli. Procedurze tej podlegają osoby, które narażają kontrahentów na niemożność zaspokajania należności. Zakaz może dotyczyć więc przedsiębiorców, którzy są zobowiązani do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a także osób, które po ogłoszeniu upadłości niszczą, obciążają lub ukrywają majątek.
Zakaz prowadzenia działalności gospodarczej otrzymują również osoby fizyczne, które są niewypłacalne na skutek celowego działania lub rażącego niedbalstwa. Oprócz tego sąd może nałożyć zakaz na przedsiębiorców, którzy nie wydają odpowiednich dokumentów, do których wskazania były zobowiązane po ogłoszeniu upadłości. Zakaz ten, w zależności od decyzji sądu, może być nałożony na okres od jednego roku do dziesięciu lat.
Kwestia prowadzenia działalności gospodarczej po ogłoszeniu upadłości konsumenckiej nie jest jednoznacznie uregulowana przepisami prawa. Co jednak istotne, nie ma przeszkód, które uniemożliwiałyby dłużnikowi pozyskiwanie w ten sposób środków na swoje utrzymanie, czy spłatę wierzycieli. Ponadto możliwość prowadzenia działalności gospodarczej nie powinna wiązać się z poniesieniem dodatkowych konsekwencji, polegających m.in. na umorzeniu postępowania upadłościowego.
W sytuacji, gdy przedsiębiorca nie zatrudnia pracowników, może zawiesić działalność gospodarczą. W przypadku spółek do zawieszenia działalności gospodarczej może dojść wyłącznie w sytuacji, gdy decyzja ta zostanie podjęta przez wszystkich wspólników.
Przerwa w prowadzeniu działalności może obowiązywać przez czas nieokreślony lub określony, jednak samo zawieszenie działalności nie może trwać krócej niż 30 dni.
Aby doszło do zawieszenia działalności gospodarczej, należy złożyć wniosek do CEIDG osobiście lub poprzez pełnomocnika. W dalszej kolejności organ ewidencyjny automatycznie przekaże informacje do ZUS-u lub KRUS-u, do właściwego naczelnika urzędu skarbowego i do GUS-u.
